Πάμε μια βόλτα;

  Θες να πάμε μια βόλτα; Μια απλή βόλτα. Να μην πάμε σε κάποιο μαγαζί γεμάτο κόσμο. Να μην πάμε σε μια ακριβή καφετέρια απλά για να κάνουμε "τσεκ ιν" και να φύγουμε. Να πάμε σε ένα μέρος που μόνο εμείς θα είμαστε εκεί, ένα μέρος που δεν θα μας νοιάζει ποιος θα μας δει και τι θα σκεφτεί. Σε μια παραλία, ίσως, ή σε κάποιο παρκάκι που δεν περνάει κόσμος.
  Μην αγχωθείς για το πώς θα είσαι. Μην περάσεις ώρες να σκέφτεσαι τι θα φορέσεις, μην στρώσεις τα μαλλιά σου με ένα κουτί ζελέ, μην βουτήξεις στο μπουκάλι της κολόνιας. Ούτε εγώ θα το κάνω. Θα φορέσω κάτι απλό με το οποίο θα αισθάνομαι άνετα και θα έχω ελευθερία κινήσεων. Δεν θα βαφτώ, δεν θα βάλω τακούνια και δεν θα περάσω όλο μου το απόγευμα μπροστά από τον καθρέφτη. Θα είμαι απλά εγώ. Κάνε κι εσύ το ίδιο.
  Πάρε απλά τα απαραίτητα. Πάρε το κινητό σου αλλά μην ασχοληθείς μαζί του. Απλά για να το σηκώσεις αν σε ψάξει ο άλλος. Πάρε χρήματα απλά για ασφάλεια και τα κλειδιά σου. Θα εφοδιαστούμε από ένα περίπτερο πριν φτάσουμε. Μπορούμε να πάρουμε κάτι να πιούμε για να μην στεγνώσει το στόμα μας-θα πούμε πολλά-και κάνα πατατάκι για τη λιγούρα. Μόνο αυτά χρειαζόμαστε.
  Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ απλά. Ας πούμε για τη μέρα μας. Τι κάναμε, με ποιους μιλήσαμε. Πες μου κάτι αστείο που έγινε ή κάτι που σε ενόχλησε. Μετά άσε την κουβέντα να κυλήσει μόνη της. Θα πούμε για τα όνειρά μας, από τα πιο προσγειωμένα μέχρι τα πιο τρελά. Σιγά σιγά μπορούμε να μοιραστούμε και άλλα πράγματα, όπως ντροπιαστικές στιγμές μας και να γελάμε ο ένας με την πάρτη του άλλου. Όσο θα προχωράει η κουβέντα, μπορούμε να πούμε για το πώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Τι μας αρέσει και τι μας τη σπάει.
  Αυτά μέχρι να φτάσουμε σε εμάς. Πες μου τι σε απασχολεί. Μη με φοβάσαι, ούτε θα σε χαρακτηρίσω ούτε θα τα πω πουθενά. Απόψε υπάρχουμε μόνο εμείς. Πες μου αυτά που φοβάσαι να πεις μέχρι και στον καθρέφτη. Πες μου για αυτόν που κάθε μέρα εύχεσαι να σκοτώσεις, για το πόσο φοβάσαι να εκφράσεις κάποια συναισθήματα, για το τι νιώθεις το βράδυ που πας για ύπνο. Θα σου πω για το τέρας κάτω από το κρεβάτι, αυτό που δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Το τέρας των τύψεων. Μη φοβάσαι να μου ανοιχτείς, για αυτό βρεθήκαμε έτσι κι αλλιώς.
  Κάποια στιγμή μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε; Όχι επειδή νιώθουμε άβολα, απλά επειδή δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο. Και να κάτσουμε να κοιτάμε τον βραδινό ουρανό που θα έχει αρχίσει σιγά σιγά να παίρνει χρώμα. Ας κάτσουμε εκεί μέχρι να βγει ο ήλιος. Μην με παρεξηγήσεις αν κάποια στιγμή ξαπλώσω πάνω σου, μου βγαίνει αυθόρμητα.
  Και όταν πια ξημερώσει και είναι ώρα να επιστρέψουμε στην μονότονη καθημερινότητά μας ας το ξεχάσουμε. Ας ξεχάσουμε ότι βρεθήκαμε, ότι μοιραστήκαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και ότι ακόμα και για μερικά δευτερόλεπτα νιώσαμε άλλοι άνθρωποι. Ας το αφήσουμε εκεί γιατί αν συνεχίσει δεν θα καταλήξει καλά. Τίποτα που ξεκινάει με πεσμένες άμυνες δεν καταλήγει καλά. Μετά ο καθένας σπίτι του και την άλλη μέρα αν βρεθούμε θα χαιρετηθούμε σαν δύο γνωστοί που τα λένε μία στο τόσο αλλά δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη σχέση. Ας το κάνουμε έτσι. Αν μπορούμε. 
  Τι λες; Πάμε μια βόλτα;