Το μολυβακι
Ήταν κάποτε ένα μικρό μολυβάκι που η θέση του ήταν σε ένα τραπέζι, δίπλα από ένα παλιό τετράδιο. Ο άνθρωπος το έπιανε στο χέρι του, το τοποθετούσε ανάμεσα στα δάχτυλά του και έγραφε. Το μολυβάκι έτρεχε πάνω στο χαρτί και προσπαθούσε συνεχώς να μη λερώνει και να βοηθάει ώστε τα γράμματα να βγαίνουν ευανάγνωστα. Του άρεσε αυτό που έκανε. Του άρεσε να τρέχει, να κάνει στροφές και να χορεύει πάνω στο χαρτί. Και μετά να βλέπει τις λεξούλες που σχημάτισε με τη βοήθεια του ιδιοκτήτη του και να νιώθει περήφανο για τον εαυτό του. Ήταν μέρες που έγραφε για ώρες ολόκληρες. Μετά η μύτη του χανόταν, ο άνθρωπός του το έξυνε και μετά πάλι από την αρχή. Με προσοχή, το μολυβάκι έκανε τη δουλειά του και προσπαθούσε να την κάνει όλο και καλύτερη. Γράμμα με το γράμμα, λέξη με τη λέξη. Έτσι πέρασε η ζωή αυτού του μολυβιού. Τώρα πια ήταν πολύ μικρό και γέρικο (βλέπετε, τα μολύβια δεν είναι όπως οι άνθρωποι. Όσο μεγαλώνουν ηλικιακά, τόσο μικραίνουν) και ο άνθρωπός του δεν μπορούσε πια ν...